شد سه سال ...
سه سال متوالی نو عید ...
همین که شما رفتید ... دنیا برای همه تنگ شد ...
و دانه به دانه رفتند از کنارمان ... خدا بخیر بگذراند ۹۳ را...
خداکند ۹۴ دیگر نوعید نداشته باشیم ...
در ضمن
جای خالیتان ...
مثل همیشه ...
توی ذق میزند ... ولی دیگر ما یاد گرفتیم تظاهر به فراموشی را ...
یا اینکه کجا میشود راحت و آسوده گریست بی آنکه کسی بفهمد ...
همه مان مخفی میکنیم دلتنگی هایمان را ...
و همه مان هم حسابی دلتنگیم ...
با همه اتفاقات تلخش ... این ترم شروع شد ... و هیچ گریزی از آن نیست .
و من دلم خوش است به شش ساعتی که کنار گروه خاصم مینشینم و درس میخوانم ...
با اینکه خیلی عقب افتادم این ترم ... با اینکه نَفَسم رابریدند ...
با این که از روز اول تا همین امروز اشک بود و اشک ... ولی ...
به قول یکی از همکاران سایبری ... امید مومن به رب تعالی هرگز قظع نمیشود ...
پ.ن : گله دارم از خودم .. که بار ها وبار ها خوانده ام "ولله عزة جمیعا " ... ولی هنوز نگران آبرویی هستم که ریخت
پیش مردمِ از خداوند دور ...
آبرو را پیش اهلش حفظ کردن ... مهم است که بحمدالله و بفضل الله و در طریق رحمةالله هنوز نیمچه آبرویی در حد حقیرِ خودم مانده است برایم ..
خدایا ... شکرت : )
